VROUWEN EN ABORTUS
Want dit is mijn lichaam
Of het nu vijf of vijftig jaar geleden is; je abortus vergeet je nooit, en ook niet de afwegingen die je toen maakte. Want geen vrouw die lichtzinnig denkt over het afbreken van haar zwangerschap. ‘Niemand kan of mag de arrogantie hebben om te denken dat hij die beslissing voor jou kan nemen, welke kant dan ook op.’
Tekst Liddie Austin
Fotografie Koos Breukel
Lees verder
Liddie Austin (59), getrouwd, drie kinderen, onderging op haar twintigste een abortus.
“Ik heb altijd geweten dat ik geadopteerd ben, en dat mijn beide biologische ouders dat óók waren. Ik vond het niet erg dat ik na mijn geboorte meteen was afgestaan, maar wat ik ook altijd wist was dat die keten van mensen die maar kinderen kregen terwijl ze er niet voor konden of wilden zorgen bij mij ging stoppen. Als ik later kinderen zou krijgen, ging ik die zelf opvoeden. Als ik dat om een of andere reden niet zou kunnen, kwam er geen kind.
Toen ik op mijn twintigste na de eerste keer seks met mijn nieuwe vriendje zwanger bleek te zijn, werd dit voornemen aan de realiteit getoetst. Was ik al in staat om een goede moeder te zijn? Ik was een tweedejaars studente, zonder idee van hoe mijn leven eruit ging zien. Het nieuwe vriendje was vijf jaar ouder, een stuk verder in zijn studie en al vond hij dat het mijn beslissing moest zijn: een baby leek hem wel leuk. We konden een kamertje maken in de diepe kast in onze in onderverhuur bewoonde tweekamerwoning
twee-hoog-links-achter, zei hij, geen enkel probleem.
‘Uiteindelijk voelde het niet veilig genoeg - niet voor mij en zeker niet voor het kind in wording’
Soms liet ik me meeslepen door zijn romantische voorstellingen, maar de twijfel
was er ook steeds. We kenden elkaar nog maar zes weken. Als we uit elkaar zouden gaan, wist ik uit de feministische literatuur wat er dan waarschijnlijk ging gebeuren: ik zou in mijn eentje voor het kind moeten zorgen. Waar ging ik dan wonen? Hoe ging ik ons onderhouden? Het voelde uiteindelijk niet veilig genoeg - niet voor mij en zeker niet voor het kind in wording. Ieder ook maar een beetje ongewenst kind voor wie niet goed genoeg wordt gezorgd, is er een te veel. Zó werd mijn keten niet verbroken. Het werd dus een abortus. Daarna ging het leven gewoon verder. Voorafgaand aan de ingreep had ik het er met veel mensen over gehad, maar nu was iedereen inclusief het vriendje klaar met het onderwerp, terwijl ik er juist toen over wilde praten. Spijt had ik niet, maar het was soms alsof ik stikte. Dat veranderde toen ik een half jaar later twee dagen in de week op twee kleine jongetjes ging passen. Na die vaak uitputtende dagen fietste ik algauw opgelucht terug naar mijn eigen vrije studentenleventje, waarin ik kon doen en
laten wat ik wilde. Toen wist ik het helemaal zeker. Het was een goede beslissing geweest, die abortus: ik was nog niet klaar voor het moederschap.”
“We waren jong en onhandig. Er moet iets mis zijn gegaan met het condoom. Toen ik zwanger bleek te zijn, werd meteen voor mij een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek. Maar voor mij was het niet zo vanzelfsprekend. Ik had in de weken voordat ik de zwangerschapstest deed mooie dromen gehad over een kindje voor wie ik zorgde: een jongetje, met blonde haren en blauwe ogen. Daar kon ik niet meteen afstand van doen.
De wettelijke vijf dagen bedenktijd heb ik echt nodig gehad. Wat me het meeste hielp, waren de gesprekken die ik met vriendinnen had. Met twee van hen heb ik lange dagen op het strand doorgebracht. Zij hadden geen idee van wat ik moest doen, dat was fijn, ze lieten me praten of gewoon stil zijn. Aan het einde van de tweede stranddag voelde ik: ik zou het moederschap best aankunnen. Dat was een heel belangrijk moment, denk ik achteraf gezien. Ik had het gevoel nodig dat ik moeder zou kunnen worden om óók te kunnen denken: maar nu liever nog niet. Anders was het geen keuze geweest, maar doen wat er van me werd verwacht. Mijn vriend ging mee naar de abortuskliniek. Ik keek mee naar de echo die werd gemaakt en ook het vruchtje wilde ik zien toen dat eruit was. Het was een opluchting dat er eigenlijk niks te zien was. Ik zag een heel klein puntje, waarvan me werd verteld dat dat het embryo was. Het was gewoon een puntje.
‘Wat me het meeste hielp, waren de gesprekken met vriendinnen’
Binnenkort begin ik een gespreksgroep voor vrouwen die ooit een abortus hebben ondergaan en de levensvragen die dat kan oproepen. Ik ben op dit moment dus bezig met het onderwerp, maar niet vanuit een trauma. Dankzij die abortus heb ik ook mijn eigen kracht kunnen ontwikkelen, die ik nu kan doorgeven aan mijn kinderen. Op iedere werkplek die ik heb gehad, ontmoette ik vrouwen die ook een abortus hebben ondergaan of onbedoeld zwanger zijn geraakt. Het is niet iets dat een enkeling overkomt. Als mensen er niet meer over zouden fluisteren maar ervoor uit zouden komen, zouden we dat weten. Het is een fundamenteel deel van ons mens-zijn dat je zwanger kunt raken, ondanks voorbehoedsmiddelen. Het kan en het gebeurt. En dan zal je er mee moeten dealen, in volledige vrijheid. Niemand kan of mag de arrogantie hebben om te denken dat hij dat voor jou zou kunnen doen, welke kant dan ook op.”
Met jouw verhaal kan je ons helpen om het verhaal over abortus in Nederland eerlijker te maken. We verzamelen verhalen van zoveel mogelijk vrouwen, en zullen in die verhalen op zoek gaan naar alle kanten die bij de keuze komen kijken. Wat helpt vrouwen om op een goede manier een eigen keuze te maken. En wat hielp juist niet?
