Persoonlijk verhaal Anne Fleur

“Eind vorig jaar was ik onverwacht zwanger. Omdat ik er niet aan toe was een kind op te voeden, besloot ik een abortus te doen. Ik heb geen spijt van mijn keuze – ik ben blij dat ik het gedaan heb. Bijna niemand wist het, behalve mijn moeder en vriend. Dat kwam deels door schaamte, maar had ook een functie. Want het hielp, op een integere manier, zélf een keuze maken.

Positieve ervaring delen

Want publiekelijk uitkomen voor abortus doen maar weinig vrouwen. Ik kom zelf uit een liberaal nest en schaam me al, dat laat me realiseren dat we nog een lange weg te gaan hebben om abortus uit de taboesfeer te halen. In de kliniek zag ik veel jonge vrouwen met een migrantenachtergrond, zonder steun. Mijn hart brak voor hen, want ik kan me voorstellen dat de keuze voor abortus voor hen nog moeilijker is. Ik wil mijn positieve ervaring die ik had met de abortuszorg delen. Er gaan allerlei horrorverhalen rond, maar ik ben enorm dankbaar voor de begeleiding. Vier ervaren hulpverleners dachten met me mee en stelden vragen over de motivatie van mijn keuze. Dat maakte me trots op de zorg die we in Nederland bieden.  

‘We moeten nog veel doen om abortus uit de taboesfeer te halen’

Verandering brengen

Bij mijn na-echo werd ik geconfronteerd met een anti-abortusdemonstrant. Hij schreeuwde naar me: “Abortus is moord, je gaat naar de hel!” Ik was verbijsterd. Het maakte me verdrietig en boos, maar ook strijdlustig. Ik wil verandering brengen. Support bieden. Nu ben ik woordvoerder van De Bovengrondse – een platform voor instapfeminisme. Samen met het Humanistisch Verbond hebben we een ‘abortusbuddy’-actie op touw gezet. Deze buddies beschermen vrouwen die naar klinieken gaan tegen demonstranten. We hebben al meer dan 3100 aanmeldingen!”

Persoonlijk verhaal Eva

“Al vrij jong wist ik zeker: ik word moeder. Tot het moment dat ik zwanger raakte van een jongen met wie ik een relatie had. Onbedoeld. Ik zat in het eerste jaar van mijn opleiding, en twijfelde over mijn relatie. Het moederschap kwam duidelijk te vroeg. Ik moest eerst zelf nog leren van het leven. 

Tijdens mijn middelbare schoolperiode was ik de vaste oppas van de buurtkinderen. We kookten en aten samen, ik bracht ze naar bed. Waarschijnlijk heeft juist het jarenlange oppassen mij geholpen om destijds bewust niet voor het moederschap te kiezen. Een eigen kind opvoeden: ik was nog helemaal niet klaar voor die verantwoordelijkheid.

Geen spijt

Ik gun ieder kind een stabiele basis. Met twee liefhebbende ouders zoals ik die zelf heb gekend. Het idee – om met twijfel in hart en hoofd over een relatie – een kind te krijgen met deze jongen leek mij een slechte start voor het kind, en zeker ook een vreselijke weg voor mezelf. Na een gesprek met mijn moeder en een gesprek met onze huisarts wist ik het zeker: ik ga voor abortus.

Nooit heb ik spijt gehad. De keuze voor abortus heeft me eerder gesterkt. De ingreep was een harde levensles waar ik veel van heb geleerd. Ik ben zelfbewuster en verantwoordelijker geworden. Ik ben met veel meer nuance het leven gaan benaderen. Ik treed liefdevol mensen tegemoet omdat ik destijds ook zelf heb ervaren: niets is wat het lijkt.

‘Al vrij jong wist ik zeker: ik word moeder. Tot het moment dat ik zwanger raakte van een jongen met wie ik een relatie had. Onbedoeld’

Persoonlijk verhaal Linda

‘Ik schaam me niet voor mijn abortus. Maar ik heb me er wel voor geschaamd dat ik me er niet voor schaamde’

“Ik ben niet voor abortus, ik ben voor de vrijheid om de keuze voor abortus te maken. Iedereen moet kunnen kiezen wat zij wil. En als je eenmaal die soms moeilijke keuze hebt gemaakt, moet je goed, snel en op een neutrale manier geholpen kunnen worden. Niemand vindt het leuk om een abortus te ondergaan, ik denk ook niet dat er heel lichtzinnig over moet worden gedaan, maar het scheelt wel als het geen taboe is en je je er niet alleen in hoeft te voelen. Want het gebeurt nu eenmaal, ook bij niet-westerse vrouwen en vluchtelingenvrouwen. Bij hen is het nog een veel groter taboe.

Gesprek met verpleegkundige
Toen ik zwanger bleek te zijn, studeerde ik nog, had ik geen stabiel leven en ook geen relatie met de jongen van wie ik zwanger was. Ik zag niet hoe ik zo een kind kon opvoeden en was er dus al snel uit dat ik een abortus wilde. Via google kwam ik eerst bij de FIOM terecht en vervolgens bij de huisarts die me naar een abortuskliniek verwees. Voorafgaand aan de ingreep een week later was er een gesprek met een verpleegkundige. Ik begrijp wel dat er vragen worden gesteld om te kijken of er geen dwang in het spel is, maar ik vond het toch een vervelend gesprek. 

Juiste keuze

De abortus vond daarna plaats door middel van een zuigcurettage en een roesje. Ik moest er een paar dagen van bijkomen, maar dat was het. Ik schaam me niet voor mijn abortus en ik heb er ook geen spijt van. Maar ik heb me er wel voor geschaamd dat ik me er niet voor schaamde. Het wordt je zo opgedrongen. Was er iets mis met mij dat ik er niet heel zware gevoelens over had? Maar die had ik gewoon niet. Met een kind had ik nooit alle toffe dingen kunnen doen die ik nu doe. Het voelt nog steeds als een juiste keuze.” 

Persoonlijk verhaal rebecca

“We waren jong en onhandig. Er moet iets mis zijn gegaan met het condoom. Toen ik zwanger bleek te zijn, werd meteen voor mij een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek. Maar voor mij was het niet zo vanzelfsprekend. Ik had in de weken voordat ik de zwangerschapstest deed mooie dromen gehad over een kindje voor wie ik zorgde: een jongetje, met blonde haren en blauwe ogen. Daar kon ik niet meteen afstand van doen.

Eigen keuze

De wettelijke vijf dagen bedenktijd heb ik echt nodig gehad. Wat me het meeste hielp, waren de gesprekken die ik met vriendinnen had. Met twee van hen heb ik lange dagen op het strand doorgebracht. Zij hadden geen idee van wat ik moest doen, dat was fijn, ze lieten me praten of gewoon stil zijn. Aan het einde van de tweede stranddag voelde ik: ik zou het moederschap best aankunnen. Dat was een heel belangrijk moment, denk ik achteraf gezien. Ik had het gevoel nodig dat ik moeder zou kunnen worden om óók te kunnen denken: maar nu liever nog niet. Anders was het geen keuze geweest, maar doen wat er van me werd verwacht.

Heel klein puntje

Mijn vriend ging mee naar de abortuskliniek. Ik keek mee naar de echo die werd gemaakt en ook het vruchtje wilde ik zien toen dat eruit was. Het was een opluchting dat er eigenlijk niks te zien was. Ik zag een heel klein puntje, waarvan me werd verteld dat dat het embryo was. Het was gewoon een puntje.

‘Wat me het meeste hielp, waren de gesprekken met vriendinnen’

Binnenkort begin ik een gespreksgroep voor vrouwen die ooit een abortus hebben ondergaan en de levensvragen die dat kan oproepen. Ik ben op dit moment dus bezig met het onderwerp, maar niet vanuit een trauma. Dankzij die abortus heb ik ook mijn eigen kracht kunnen ontwikkelen, die ik nu kan doorgeven aan mijn kinderen.

Ervoor uitkomen

Op iedere werkplek die ik heb gehad, ontmoette ik vrouwen die ook een abortus hebben ondergaan of onbedoeld zwanger zijn geraakt. Het is niet iets dat een enkeling overkomt. Als mensen er niet meer over zouden fluisteren maar ervoor uit zouden komen, zouden we dat weten. Het is een fundamenteel deel van ons mens-zijn dat je zwanger kunt raken, ondanks voorbehoedsmiddelen. Het kan en het gebeurt. En dan zal je er mee moeten dealen, in volledige vrijheid. Niemand kan of mag de arrogantie hebben om te denken dat hij dat voor jou zou kunnen doen, welke kant dan ook op.”

Persoonlijk verhaal liddia

“Ik heb altijd geweten dat ik geadopteerd ben, en dat mijn beide biologische ouders dat óók waren. Ik vond het niet erg dat ik na mijn geboorte meteen was afgestaan, maar wat ik ook altijd wist was dat die keten van mensen die maar kinderen kregen terwijl ze er niet voor konden of wilden zorgen bij mij ging stoppen. Als ik later kinderen zou krijgen, ging ik die zelf opvoeden. Als ik dat om een of andere reden niet zou kunnen, kwam er geen kind.

Mijn beslissing

Toen ik op mijn twintigste na de eerste keer seks met mijn nieuwe vriendje zwanger bleek te zijn, werd dit voornemen aan de realiteit getoetst. Was ik al in staat om een goede moeder te zijn? Ik was een tweedejaars studente, zonder idee van hoe mijn leven eruit ging zien. Het nieuwe vriendje was vijf jaar ouder, een stuk verder in zijn studie en al vond hij dat het mijn beslissing moest zijn: een baby leek hem wel leuk. We konden een kamertje maken in de diepe kast in onze in onderverhuur bewoonde tweekamerwoning twee-hoog-links-achter, zei hij, geen enkel probleem.

Het voelde niet veilig

Soms liet ik me meeslepen door zijn romantische voorstellingen, maar de twijfel
was er ook steeds. We kenden elkaar nog maar zes weken. Als we uit elkaar zouden gaan, wist ik uit de feministische literatuur wat er dan waarschijnlijk ging gebeuren: ik zou in mijn eentje voor het kind moeten zorgen. Waar ging ik dan wonen? Hoe ging ik ons onderhouden? Het voelde uiteindelijk niet veilig genoeg - niet voor mij en zeker niet voor het kind in wording. Ieder ook maar een beetje ongewenst kind voor wie niet goed genoeg wordt gezorgd, is er een te veel. Zó werd mijn keten niet verbroken. Het werd dus een abortus. Daarna ging het leven gewoon verder.

Een goede beslissing

Voorafgaand aan de ingreep had ik het er met veel mensen over gehad, maar nu was iedereen inclusief het vriendje klaar met het onderwerp, terwijl ik er juist toen over wilde praten. Spijt had ik niet, maar het was soms alsof ik stikte. Dat veranderde toen ik een half jaar later twee dagen in de week op twee kleine jongetjes ging passen. Na die vaak uitputtende dagen fietste ik algauw opgelucht terug naar mijn eigen vrije studentenleventje, waarin ik kon doen en laten wat ik wilde. Toen wist ik het helemaal zeker. Het was een goede beslissing  geweest, die abortus: ik was nog niet klaar voor het moederschap.”

Persoonlijk verhaal Livia

“Ik had mijn oordeel wel klaar. Zwanger worden dat gebeurt niet zomaar dacht ik, dan heb je wat verkeerd gedaan. Tot het mij zelf overkwam, twee jaar geleden. Ik was gestopt met de pil, omdat ik last had van de hormonen, maar had wel altijd veilige seks met condooms. Toch ging het mis.

Dilemma

Ik heb die zwangerschapstest wel drie keer gedaan. Ik kon het niet geloven. Mijn wereld stond op zijn kop. Ik ging naar de huisarts die me vijf dagen bedenktijd gaf. Zonder verdere begeleiding. Ik viel in een gat en was compleet van slag. Hoe moest ik nou zo’n keuze gaan maken? Mijn vrienden oordeelden niet. Ze dachten mee. Niemand zei wat ik moest doen en dat vond ik lastig. Ik voelde me erg alleen. Met mijn hart kon ik die beslissing niet maken. Maar ik wist wel dat ik geen alleenstaande moeder wilde worden op een klein flatje met een fulltime baan. Dit was niet het plaatje dat ik in mijn hoofd had.

De verwekker maakte meteen duidelijk dat hij geen vader wilde worden. Hij zei dat hij er voor me zou zijn, als ik het zou laten weghalen. Maar Ik kon niet op hem bouwen. Op aanraden van anderen ging ik naar een abortuskliniek in Houten, waar ik met alle zorg opgevangen werd. Ik kreeg gerichte vragen die me hielpen mijn leven op een rij te zetten en dicht bij mezelf te blijven. Ze luisterden goed en namen de tijd voor me. Het gaf me een duwtje in mijn rug. Hoe graag ik ook kinderen wilde, dit was verre van een goede situatie en dat zou ik geen enkel kind gunnen.

Online-verwerkingstraject 

Een week later vond de abortus plaats. Een vreselijke dag. Daarna kon ik mijn eigen keuze maar moeilijk accepteren. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest en leefde in een waas. Ik besloot een online-verwerkingstraject te volgen bij Fiom.

Negen maanden lang. Dat ging heel sterk over schaamte, schuldgevoel. Hoe pak je je seksualiteit weer op. Hoe reageert je omgeving?

Bang voor veroordeling

Op wat vrienden en familie na sprak ik er weinig over. Het onderwerp was veel meer een taboe dan ik had gedacht. Mensen vonden het ongemakkelijk en ik ook. Ik was bang om veroordeeld te worden. Ze dachten vast dat ik het niet goed had aangepakt. Ik voelde me ook schuldig tegenover vrouwen die moeilijk zwanger konden worden en het wel heel graag wilden. Ik stortte me op mijn werk, mijn webshop en blog. Ik was superdruk en focuste me op alles, behalve op mezelf. De huisarts stelde een jaar na de abortuseen depressie vast.

Toen ik de stilte na een paar maanden doorbrak, luchtte dat enorm op. Het verhaal moest eruit. Ik droeg geen geheim meer met me mee. Mensen begrepen me beter, bijvoorbeeld collega’s die zagen dat ik verdrietig was, maar niet wisten waarom. Ik mocht er meer zijn van mezelf. Het is zo belangrijk om erover te kunnen praten en professionele hulp te krijgen. Het is mij overkomen en ik moet ermee dealen. Het niet wegstoppen. Ik ben heel blij dat ik er weer positief ben uitgekomen. Ik heb mijn keuze geaccepteerd en vond vervolgens dat ik er wat mee moest. De dingen die je overkomen, gebeuren niet voor niks, denk ik dan. Die abortus is nu een deel van mijn leven geworden en zal niet meer weggaan.

‘Ik ben voor meer openheid, het delen van persoonlijke verhalen en wil bijdragen aan het doorbreken van het taboe rondom abortus’

Ik verstop me niet meer

Ik besloot mijn verhaal naar buiten te brengen en er een blog over te schrijven, zodat andere vrouwen die voor de keuze staan, zich minder alleen hoeven te voelen. Mijn verhaal is ook bedoeld als tegenwicht tegen ál die zwart-wit meningen over abortus. De verhalen die de kranten halen zijn zelden van vrouwen die het zelf hebben meegemaakt.

Er zijn gemiddeld 30.000 abortusbehandelingen per jaar in Nederland. Dat zijn vrouwen met een vergelijkbaar verhaal als ik, of vrouwen die al twee kinderen hebben en geen derde willen. Vrouwen die er goed over hebben nagedacht. Het is geen eenvoudige beslissing. Anti-abortusactivisten zijn alleen bezig met het leven van het ongeboren kind. Maar stellen ze zichzelf weleens de vraag: wat voor een leven krijgt dat kind?

In Nederland moet je erover kunnen praten, vind ik. Hier is de keuzevrijheid en over die keuzes en de gevolgen ervan moet je met elkaar in gesprek gaan. Ik ben voor meer openheid, het delen van persoonlijke verhalen en wil bijdragen aan het doorbreken van het taboe rondom abortus. Ik verstop me niet meer.”

Stop intimidatie bij abortusklinieken

Vrouwen bij abortusklinieken worden steeds vaker lastiggevallen door anti-abortusdemonstranten. Ze worden geïntimideerd, agressief benaderd en misleid. Dit moet stoppen. Teken voor vrije toegang tot abortusklinieken.