“Ik was ervan overtuigd dat alles goed geregeld is in Nederland. Dat we hier heel progressief zijn. Misschien naïef van me, maar je leeft in je eigen bubbel. Ik dacht: ik hoef geen strijd meer te leveren voor bepaalde rechten. Maar een samenleving is iets dynamisch en onderwerpen zoals mensenrechten en gelijkwaardigheid zijn aan erosie onderhevig.

Ik kwam in aanraking met het Humanistisch Verbond, omdat jullie gingen demonstreren tegen de subsidie die Siriz (red: christelijke hulporganisatie die anti-abortus is) ontvangt om hulp te verlenen aan ongewenst zwangeren. Dat dat met ons belastinggeld gebeurt, daar schrok ik zo van. Dit laat zien dat we moeten opletten. Dat er iets te verdedigen valt. Ik besefte daarvoor niet hoe belangrijk het is dat ik in een land leef waar vrouwenrechten serieus worden genomen, maar dat dit ook kan veranderen. Toen ik jong was heb ik zelf een abortus gedaan. Het heeft mij persoonlijk geraakt, wat het oplevert als deze rechten goed geregeld zijn.”